นวนิยายไทยร่วมสมัย ‘ดังนั้นจึงสิ้นสลาย’
“ชอบ อนุจารี เป็นคนที่ปล่อยมือจากอะไรไม่ได้สักอย่าง หวนหาอดีตที่ไม่มีวันย้อนคืน ไล่คว้าเงาที่เขาเองยังไม่รู้ว่าเรื่องไหนเป็นความจริง ขมขื่นกับการมีชีวิต จมปลักกับหล่มความเชื่อ ไม่ฝันหาอนาคตใดๆ ความน่ากลัวที่สุดมันอยู่ตรงนี้เอง เพราะมันชวนให้คิดว่า หรือแท้จริงแล้วในส่วนลึก เราทุกคนล้วนเป็นชอบ อนุจารี” การจ้องลึกลงไปในความทรงจำ อดีต หรือในที่นี้คือ 'ประวัติศาสตร์' บางคราก็ชวนให้รู้สึกเหมือนกระโดดลงไปในห้วงเหวที่มีหมอกปกคลุม เราไม่มีวันรู้เลยว่าก้นบึ้งนั้นอยู่ไหน และมีสิ่งใดซุกซ่อนอยู่เบื้องล่างหรือท้ายที่สุดแล้ว ทุกสิ่งก็คือหมอกควันเลือนราง ว่างเปล่า...
